Op zondag 4 juni a.s. speelt het Residentie Orkest samen met de zeer getalenteerde songwriter en muzikant Roos Meijer in PAARD. We spraken haar tijdens de repetities en vroegen onder meer waar haar passie voor muziek vandaan komt?

“Mijn muziekpassie is volgens mij even oud als ik. Mijn eerste herinneringen uit mijn kindertijd zijn allemaal gelinkt aan muziek. Bepaalde nummers die thuis aanstonden, dansend voor de televisie waar Tsjaikovski’s Zwanenmeer gespeeld werd, en met mijn broertje en vader ‘muziekrotatie’ spelen - waarbij we (zonder iets daadwerkelijk te kunnen spelen) allemaal op een ander instrument improviseerden en dan wisselden van instrument. Op mijn zesde begon ik met viool spelen, en dat instrument werd op mijn elfde ingewisseld voor de gitaar. Het schrijven van muziek en lyrics begon ook al heel jong; ik heb songteksten gevonden van toen ik een jaar of zes was. Van vakanties kan ik me vaak ook vooral herinneren dat ik in mijn hoofd aan het componeren was. Toch geloofde ik nooit dat ik ‘goed genoeg’ was om naar het conservatorium te gaan of een muzikale carrière te starten. Totdat ik achttien werd en heel sterk voelde dat dit mijn heilige vuur was en dat ik alles op alles zou zetten om dit te bereiken.”

Wat wil je met je muziek zeggen en bereiken?
“Met mijn muziek probeer ik altijd verbintenis te maken met maatschappelijke thema’s. Dit is iets waar ik me ook al sinds mijn jeugd verbonden mee voel (mijn eerste maatschappijkritische teksten schreef ik al toen ik een jaar of negen was), maar wat pas echt tot uiting kwam in 2018. Ik kwam toen net terug van een reis naar Griekenland waar ik vijf maanden vrijwilligerswerk in vluchtelingenkampen had gedaan. Toen ik weer thuis was, liep ik rond met allerlei verhalen in mijn hoofd, van de mensen die ik daar had ontmoet. Het voelde zo vreemd dat alles thuis hetzelfde was gebleven terwijl ik in een wereld had geleefd met zo veel ellende - op redelijk kleine afstand van Nederland. Het zat me dwars dat de verhalen van deze mensen niet werden verteld, in Nederland en andere Europese landen. Daardoor besloot ik deze verhalen om te zetten naar muziek. Zo ontstond mijn EP Maktub. Sindsdien heb ik ervoor gekozen mijn muziek altijd te laten inspireren door andere mensen; stemmen die wat mij betreft niet genoeg gehoord worden. Zo ging ik voor mijn debuutalbum Why Don’t We Give It A Try? in gesprek met changemakers en schreef nummers naar aanleiding van hun woorden.”

Hoe ervaar je de samenwerking tussen jou en het orkest?
“Het is een ongelooflijke eer om met het Residentie Orkest te mogen samenwerken. Algemeen en artistiek directeur Sven Arne Tepl heeft zo veel vertrouwen in mij en mijn muziek getoond door dit programma te creëren, en daar zal ik hem altijd dankbaar voor zijn. Het was fantastisch om met Gijs Kramers te werken; zijn arrangementen sluiten zo mooi aan bij mijn artistieke visie. Om die arrangementen dan vervolgens live te mogen spelen met de musici van het orkest, ja, dat is gewoon geweldig. Ook vind ik het altijd mooi als een cross-over plaatsvindt; doordat ik zowel met musici van het orkest als mijn eigen band op het podium sta, ontstaat er echt iets nieuws.”

Is het spannend om met het Residentie Orkest in poptempel PAARD op te treden?
“Ik vind het altijd jammer dat het woord ‘exciting’ niet goed te vertalen is naar het Nederlands. Spannend klinkt voor mij wat negatiever dan ‘exciting’; dus dat woord zou ik beter vinden passen. Ik denk dat het spannende ’m vooral zit in dat het een hele andere manier van werken is. Als popmuzikant ben ik bijvoorbeeld gewend om voor een grote show al langere tijd van te voren te beginnen met repeteren, maar met een orkest is de eerste repetitie een paar dagen voor het concert. Het idee dat ik een week van tevoren de set nog nooit heb gespeeld met de musici voelt voor mij heel gek, en dat maakt het spannender dan een ‘gewone’ show. Maar het is allemaal mooie spanning; ik kijk ontzettend uit naar 4 juni en kan niet wachten om de muziek met het publiek te mogen delen.”

Je beide ouders zijn musici en spelen in het Residentie Orkest. Je hebt daarom een bepaalde achtergrond die niet iedere songwriter heeft; is dat een voordeel?
“Het is altijd lastig om zoiets te zeggen, omdat ik niks anders gewend ben. Maar ja, ik denk zeker dat het een voordeel is, en dat het mij heeft gevormd. Wij hoefden niks te doen met muziek, maar die interesse ontwikkelde zich vanzelf bij zowel mij als mijn broertje. Daar heb ik wel altijd steun in gevoeld van m’n ouders. Toch besef ik me denk ik nu pas hoe bijzonder het is wat mijn ouders doen. In mijn tienerjaren was ik daar helemaal niet mee bezig. Zoals de meeste pubers was ik vooral met mijzelf en mijn eigen muzikale interesses bezig, en die lagen op dat moment ver af van wat mijn ouders speelden. Na de puberteit is dat wel compleet omgedraaid. Ik ben ontzettend trots op mijn ouders en vind het heel bijzonder wat zij doen. Eigenlijk waren ze beiden niet ingeroosterd voor m’n concert op 4 juni, maar ze hebben er (gelukkig!) voor gevochten. Het voelt heel speciaal om samen met ze op het podium te staan voor deze avond.”

Waarom heet het album Stories of Change?
“Het album is een combinatie van muziek van mij EP Maktub en album Why Don’t We Give It A Try?; nu in orkestversie. Op mijn album staat een nummer genaamd ’Stories of Change’, dat wat mij betreft mijn concert en repertoire mooi samenvat. Het gaat over complexe gevoelens die ik kan hebben als ik aan de staat van de wereld denk - het kan me soms erg overweldigen. Maar uiteindelijk eindigt het nummer met een positieve gedachte. Als ik aan alle ’stories of change’ denk, krijg ik weer hoop. Dat gaat over alle mensen die zich op een manier voor de wereld, maatschappij en/of mensen inzetten. De mensen die mijn muziek inspireren en die mij iedere keer uit een negatieve sleur kunnen halen: er gebeurt namelijk ook heel veel moois in de wereld en daar blijf ik mijzelf en mijn publiek graag aan herinneren.”