Bijna 32 jaar speelde onze bassist Jasper Tjallingii in het Residentie Orkest, een kwart van de leeftijd van ons orkest. We spraken Jasper over het muzikale lief en leed in al die jaren. En hoe is de contrabas in zijn leven gekomen?

Jasper vertelt dat hij is opgegroeid in Sexbierum, Friesland, als telg van een groot, muzikaal gezin. “Ik heb een zus en zeven broers, zes daarvan zijn muzikant geworden, zij het niet professioneel. Bij mijn vader was orgelmuziek favoriet. Wij zijn gereformeerd opgevoed, op een elektronisch orgel werden psalmen gespeeld, misschien werd er ook bij gezongen, dat weet ik niet meer. Drie van mijn broers kregen orgelles, klassieke muziek. Op een dag kwam er een broer thuis met een gitaar, en dat veranderde alles. Mijn broer suggereerde toen dat ik basgitaar zou kunnen spelen, dus kocht ik een basgitaar en voor ik het wist zat ik met mijn dertien jaar in een popgroep! We speelden nummers van symfonische rock-bands als Yes en Chicago. Dat is best ingewikkelde muziek, maar wij hebben er nog prijzen mee gewonnen. Ondertussen had ik een contrabas gekocht. Ik wilde graag jazz leren spelen en zocht een leraar. Ik vond er een, maar die speelde alleen klassieke muziek. Zodoende ben ik uiteindelijk het conservatorium ingerold, als klassieke bassist.”

Svetlanov
Jasper studeerde eerst in Groningen, daarna in Rotterdam bij Hans Roelofsen, destijds solobassist in het NedPho. Hij studeerde af in 1988, schnabbelde daarna in diverse orkesten en deed audities. In 1992 was het raak, bij het Residentie Orkest. Hoe beviel hem die eerste tijd? “Ik viel met mijn neus in de boter, want kort na mijn aanstelling werd Jevgeni Svetlanov chef-dirigent. Dat was ook meteen de beste dirigent die ik heb meegemaakt. Zóveel geweldige concerten en momenten! Hij was een tovenaar, ook tijdens de repetities; sprak bijna geen woord, minimale gestes van zijn handen, altijd grootse muziek. Soms werd het echt magisch. We speelden een keer Tsjaikovski’s Vijfde symfonie. Het was allemaal geweldig, en plotseling stopte hij met dirigeren, stond stijf op het podium, handen langs zijn lichaam, en wij speelden door, en hoe!”
“Het vervelende is dat je alle dirigenten die na hem kwamen, langs die maatstaf legt. Gennadi Rozjdestvensky was een fenomeen, net als Franz Welser-Möst. Neeme Järvi kon het ook, maar hij vond dat het tijd was om de dingen anders te doen; vooral langzame muziek moest plotseling veel sneller gespeeld worden, ‘not to drag!’ riep hij dan. Nou, we werden er behoorlijk ademloos van, letterlijk.”