Violist Diederik van Wassenaer is jong en sinds anderhalf jaar lid van ons orkest. Dit was voor zijn trotse grootmoeder Louise van Wassenaer, onlangs negentig jaar geworden, aanleiding om voortaan wekelijks onze concerten te bezoeken, en toe te treden tot de orkestvrienden, de VVRO.  

Ik spreek de kleinzoon en de oma in een van de studeerkamers van het Residentie Orkest in Amare. Diederik is er aan het studeren voor een optreden later die dag. “Ik speel nu vaak klassieke kamermuziek met collega’s uit het Residentie Orkest. Met mijn vrouw Allie, die ook violiste is, speel ik graag Bluegrass-muziek, daar is zij mee opgegroeid.” Louise reageert: “Ik vind het zo leuk dat jij zoveel verschillende dingen doet met de viool. Diederik: “En binnenkort kom ik bij jou thuis Mozarts strijkkwintetten spelen; samen met mijn vrouw Allie, mijn vader, een neef en een oom.”  

Den Haag 
Na het gymnasium ging Louise geschiedenis studeren in Leiden. Daar ontmoette zij de man met wie zij later zou trouwen: Otto van Wassenaer. Het huwelijk vond plaats in 1954. Otto moest daarna in dienst, bij de marine in Den Helder, en Louise ging met hem mee. Zij trouwden in 1954, en hij werd jurist bij Hoogovens in Wijk aan Zee. “Wij kregen daar van fabriekswege een huis; dat was in de tijd van de wederopbouw heel bijzonder.” Als jurist handelde haar echtgenoot klachten af van tuinders en landbouwers in de nabije omgeving, die hun oogsten zagen mislukken door de uitstoot van de hoogovens. Omstreeks 1958 verhuisden zij naar Den Haag. “Wij gingen decennialang bijna wekelijks naar de strijkkwartet-serie in Diligentia. Daar kwamen steeds dezelfde mensen naar toe, en we bouwden er een kennissenkring op. En sinds Diederik in het Residentie Orkest speelt, kom ik naar al jullie concerten luisteren!” 

Familie 
Diederiks wieg stond ook in Amsterdam, en hij bezocht er net als zijn oma Louise het Barlaeus Gymnasium. Zijn vader speelt viool en altviool, zijn moeder de piano. “Mijn zus speelde enige tijd piano, en mijn broer de hobo. Een oom speelt goed cello, en mijn vrouw Allie viool. Het met familieleden samenspelen is voor mij heel belangrijk.” Diederiks vader was zijn eerste inspiratiebron qua vioolspelen, maar er waren er meer. “Als kind kreeg ik een aantal cd’s. Een ervan bevat het Vioolconcert van Tsjaikovski, gespeeld door Isaac Stern. Groots! Er zit een ritmische drive in die er een enorme energie aan geeft. Een andere grote inspiratie was de cd met Nigel Kennedy die de Vier Jaargetijden van Vivaldi speelt; zo spannend, zo creatief.”  

Verenigde Staten 
Uiteindelijk besloot Diederik dat hij violist wilde worden. Negentien was hij toen hij vertrok naar Indiana (Verenigde Staten), om er zijn bachelor viool te doen. “Ik vond het daar zo leuk, dat ik er jaren ben gebleven. Mijn vrouw Allie heb ik daar ontmoet. Al die tijd heb ik veel freelance werk gedaan als violist, in orkesten, maar ook studiowerk. Toen ik 25 was, dacht ik: wat wil ik nu verder voor carrière? Het vinden van een baan in een goed orkest werd toen mijn ambitie. We besloten naar Nederland te gaan, waar ik in Rotterdam mijn master viool ben gaan doen, en ik ben gaan auditeren bij orkesten. Bij het Residentie Orkest vond ik mijn plek!” 

Warm bad 
Vanaf de eerste repetitie beviel het Diederik zeer goed in ons orkest. “Het was net een warm bad, ik voelde zoveel warmte en hartelijkheid, bij de musici, bij de staf… En dan Amare, deze mooie zaal!” 

We praten enige tijd over het orkest, over de roerige tijden die het heeft doorgemaakt. Na de grote reorganisatie van 2013 werd educatie in de stad, in de wijken, een van de pijlers van het beleid, en met succes: het orkest heeft zich stevig ingebed in de Haagse samenleving. Diederik herkent dat. “In de Verenigde Staten heb je dat ook. Elk orkest waarin ik daar heb gespeeld, zegt tegen de stad waarin ze werken: ‘This is your orchestra!’ Dat je er bent voor ‘the community’ is daar het belangrijkste. En het Residentie Orkest doet dat in Den Haag geweldig.”  

VVRO 
Ook de VVRO, waar Louise onlangs Gouden Vriend van is geworden, ondersteunt veel educatieprojecten. Kort geleden heeft zij de slotuitvoering van het jaarlijkse Dirigentenproject voor leerlingen van de basisschool meegemaakt. “Dat was zo leuk, al die enthousiaste kinderen, maar ook de vrolijke musici!” Diederik voegt toe: “Misschien dat een paar van die kinderen ooit nieuwe collega’s worden in het orkest. Maar in ieder geval zullen ze zich allemaal deze ervaring met het Residentie Orkest blijven herinneren.” 

Ronald Touw