Liesbeth Pezie-Baan woont sinds 1970 in Den Haag en is een trouwe bezoeker van het Residentie Orkest. Uit liefde voor kunst en cultuur nam ze het orkest in 2016 op in haar testament. Met haar nalatenschap hoopt Liesbeth bij te dragen aan de muziekbeleving van toekomstige generaties. ‘Muziek is een onmisbare verrijking.’

Het Residentie Orkest zet zich al meer dan een eeuw in voor het overbrengen van de kracht van muziek. Al net zo lang steunen muziekliefhebbers het orkest in deze missie, waaronder via nalatenschappen. Zo draagt een erfenis op een betekenisvolle manier bij aan de muziekbeleving van vandaag en morgen.

‘Een ontiegelijke hoeveelheid kaartjes’

Liesbeth gaat al van jongs af aan naar klassieke concerten. ‘Toen ik twaalf of dertien was, kregen we weleens een kaartje van goede vrienden en dan mocht ik mee.’ En daar is ze nooit meer mee gestopt. Tijdens haar studententijd ging ze geregeld naar concerten; toen ze met haar man in Den Haag ging wonen, nam ze hem voor het eerst mee naar het Residentie Orkest. Sindsdien is ze een bekend gezicht en heeft ze het orkest in diverse zalen en onder verschillende dirigenten zien spelen.

Toen Liesbeth haar eerste baan kreeg, besloot ze het orkest financieel te ondersteunen. Tegenwoordig woont ze vlak bij Amare, waar ze minimaal twee keer per maand te vinden is. ‘Ik heb een ontiegelijke hoeveelheid kaartjes in mijn laadje liggen en sleep regelmatig mensen mee naar een concert.’

‘Te veel herinneringen om op te noemen’

Na al die jaren heeft Liesbeth talloze mooie herinneringen aan het orkest. Een van de hoogtepunten was het concert van pianist Grigory Sokolov, dat haar diep raakte. Haar ontmoeting met chef-dirigent Anja Bihlmaier vond ze vooral ontzettend leuk. ‘Een verademing’, vindt Liesbeth. ‘Ze haalt het beste uit het orkest met haar enthousiaste en charmante leiderschap.’ Ook Sven Arne Tepl, artistiek directeur, waardeert ze. ‘Hij geeft altijd heldere uitleg over de muziek.’ Het zijn dit soort bijzondere momenten en kijkjes achter de schermen die haar band met het orkest speciaal maken.

De opening van de Dr. Anton Philipszaal in 1987 was ook een gedenkwaardig moment, net als de komst van cultuurhuis Amare in het najaar van 2021. ‘Donateurs kregen een rondleiding, en ik was uitermate nieuwsgierig naar het nieuwe gebouw. Toen het nog in aanbouw was, had ik mijn twijfels, maar nu vind ik het prachtig. Pas later viel me op dat er zelfs stemvorken in de architectuur verwerkt zijn!’

‘Niet alleen maar grijze koppen in de zaal’

Als betrokken donateur wordt Liesbeth regelmatig uitgenodigd voor evenementen. Zo woonde ze onlangs een concert bij op een basisschool, waar het orkest klassieke muziek introduceerde bij kinderen die daar thuis vaak weinig mee in aanraking komen. Met toegankelijke stukken van componisten als Mozart en Beethoven maken jonge kinderen zo op een speelse manier kennis met deze muziekvorm. ‘Ik vond het geweldig om te zien. Niet alleen maar grijze koppen in de zaal, maar ook enthousiaste kinderen en familieleden. Dat deed me echt goed.’

‘Besteed het geld daar waar het nodig is’

Na het overlijden van haar man besloot Liesbeth haar testament op te stellen. Naast haar familie wilde ze ook goede doelen steunen die haar na aan het hart liggen: cultuur, wetenschap, natuur en mensen. Zo nam ze onder andere het Residentie Orkest op in haar nalatenschap. Waar het geld aan besteed wordt, laat ze aan het orkest over. ‘Dat is aan hen. Voor mij gaat het erom dat mensen van muziek kunnen blijven genieten. Ik hoop dat mijn bijdrage wordt ingezet op de plekken waar die het hardst nodig is.’

‘Cultuur is niet alleen voor de upper ten’

Liesbeth merkt op dat de oudere generatie de concertzalen makkelijk vult, maar ‘dat het lastig is om de volgende generatie binnen te krijgen’. Ze heeft weleens geteld hoeveel kinderen er in de – volle – concertzaal zaten: tien. Liesbeth vindt dat iedereen van muziek moet kunnen genieten en juicht de inzet van het orkest om diversiteit op alle mogelijke manieren te bevorderen toe. ‘Sommige mensen denken dat cultuur alleen voor de upper ten is. Wat een domme redenering. Het is voor iedereen.’